Mijn Verhaal
Ik ben Yohaila en heb een hele moeilijke reis moeten maken om eindelijk gelukkig te worden.
Ik heb in mijn leven veel tegenslagen gehad en wilde daarom graag weten wat het geluk eigenlijk is.
Mijn ontdekkingsreis is begonnen in december 2017 in Thailand, het land van de glimlach. Daarvoor heb ik altijd met mezelf en met anderen om me heen geworsteld, waarbij ik het gevoel kreeg dat geluk mij niet gegund was. Mijn ongeluksgevoel nam daardoor ongemerkt toe omdat ik het elke keer opnieuw onderdrukte.
Waarom ik deze zoektocht begonnen ben?
Na jaren intens ongelukkig te zijn geweest, diep van binnen, wilde ik op een gegeven moment weten waarom. Ik heb er al vanaf kleins af aan in dagboeken heel veel over geschreven. Het schrijven ging nooit zonder in tranen uit te barsten. Iets dat nu niet meer het geval is.
Mijn verhaal begint op Curaçao.
Ik ben opgegroeid als enig meisje met vier broers, opa’s en oma’s kende ik niet. Ik kom uit een zeer strenge opvoeding waar veel alcohol, agressie en mishandeling was. Mijn vader was een tiran en heeft mij 10 jaar geterroriseerd en mishandeld zowel geestelijk als lichamelijk.
Mijn moeder was altijd met het huishouden bezig en het huis gezellig aan het maken. Ze hield veel van dansen en dan mocht ik op haar voeten staan en zo dansten we het hele huis door op de salsa of merengue. Dat zijn onvergetelijk leuke herinneringen. Zó leuk was mijn moeder eigenlijk en liefde was er wel. Maar ik weet ook dat er geen ruimte was voor échte intimiteit, want ook zij was streng en probeerde de rust in huis te houden door ons continue te verbieden om dingen te doen die mijn vader boos kon maken. Doorlopend is mij van alles verboden en voor gewaarschuwd. Ik mocht ook niet met vriendinnen spelen maar alleen met mijn pop in een hoek. Zo groeide ik in eenzaamheid op.
Het is een summiere beschrijving van wat er op Curaçao is gebeurd.
Mijn vriend mocht ik alleen met strikte afspraken en in aanwezigheid van mijn ouders zien. Hij was onverwacht naar Nederland vertrokken zonder het mij te vertellen. Ik besloot om achter hem aan te gaan, mijn vader was nauwelijks nuchter en heeft niet eens gerealiseerd dat ik wegging.
Omdat alles me altijd alleen verboden was, kon ik nauwelijks op eigen benen staan. Ik functioneerde afwezig en alleen maar in een soort van ‘overlevingsmodus’. De barrières waren ontmoedigend en talloos, zowel privé als zakelijk.
Ik kwam overal en altijd te laat, had altijd een excuus ergens voor, had het nooit zelf gedaan en gaf altijd een ander de schuld. Wist ik veel wat verantwoording nemen was. Als iemand mij commandeerde gingen mijn haren recht overeind staan. Ik reageerde agressief op de minste vorm van kritiek, was altijd op mijn hoede en vertrouwde niemand. Ik kon heel slecht communiceren omdat ik alleen en altijd ‘ja en amen’ mocht zeggen of ik kreeg klappen.
Ik reageerde instinctief en vanuit mijn eigen pijn.. en kwetste daardoor veel. Ik huilde bij elk verdrietig verhaal van iemand anders. Negatieve gedachten kreeg ik nooit uit mijn hoofd. Bij elke pijn of bult dacht ik dat ik een enge ziekte had en dat ik dood zou gaan. Ik zat vaak in relaties, maar snakte naar echte liefde, zelf niet wetende wat dat precies inhield.
​
relaties
Door onwetendheid nam ik ook in relaties foute beslissingen. Mijn houding trok juist dominante en egoïstische relaties aan. Daarnaast deed ik altijd vrolijk ook al was dat niet zo. Ik verstopte de pijn en het verdriet voor mezelf, hield van gezelligheid, kon feesten tot in de vroege ochtend en lachte om alles. Mensen zeiden tegen mij: “Jij lacht alles weg”.
Maar heel diep van binnen had ik nog steeds dat verdriet en hield ik van binnen dat ongelukkige gevoel. Er gebeurde in die jaren van alles. Mijn vader overleed toen ik net drie maanden hier was (het is en blijft toch mijn vader). Ook mijn lievelingsbroer kwam te overlijden. Vrienden hebben zichzelf opgehangen, mijn moeder werd ziek en blind en uiteindelijk overleed ze. Ik kreeg boulimia en nog veel meer ellende, elke keer was het weer raak. En toch ging ik maar door. De drang om mezelf te ontwikkelen en te groeien zat in me. Ik bleef snakken naar de onafhankelijkheid die ik nooit had gekend.
Toen ik uiteindelijk mijn leven op orde had en mezelf volledig inzette in een relatie, besefte ik niet dat ik mezelf aan het wegcijferen was en dat ik op mijn tenen liep. Ineens kwam de grote klap en kwam mijn hele onderdrukte verleden bij me naar boven. Ik realiseerde me dat ik was opgebrand.
Het verdriet was gigantisch en ongekend. Mijn wereld stortte in en de grond zakte weg onder mijn voeten.
Al mijn kracht was weg, zelfs ademhalen was te veel.
Ik huilde 7 dagen, 24 uur per dag. Als masseur liep ik als een grijze muis in de praktijk en liet ik stiekem de tranen over mijn wangen rollen die bijna op mijn cliënten vielen. Erover vertellen hielp niet, mediteren hielp ook niet. Ik werd alleen maar verdrietiger en daardoor kwam er nog meer verdriet naar boven.
Niks hielp. Het werd van kwaad tot erger toen mijn haren aan de voorkant van mijn hoofd begonnen uit te vallen. Door dit verdriet kwam er nog ook stress bij. Uiteindelijk trok ik dat niet meer. Ik huilde hard en mijn lichaam begon pijn te doen, van binnen en van buiten. Ik sliep ‘s nachts niet meer, lag te woelen en te huilen en had heel veel stress in mijn lijf. Ik was constant misselijk en duizelig. Ik had trillingen over mijn hele lichaam en kreeg angstaanvallen. Ik had hartkloppingen en ook geen energie meer. Ook realiseerde ik me dat ik mijn kaak altijd vastgeklemd hield, zoveel spanningen had ik in mijn lijf.
Ik voelde me zo alleen en zielig en besefte dat niemand mij kon helpen.
Op een nacht realiseerde ik me door het woelen in bed, dat mijn knieën tegen elkaar aankwamen en ik alleen maar bot voelde. Ik schrok daar enorm van. Ik sprong uit bed, keek in de spiegel en zag toen pas hoe mager ik was. Bovendien had ik bijna geen haar meer op mijn hoofd en zag ik een heel klein, zielig, mager kalend mensje staan. Die uitstraling was zo droevig om te zien, dat ik dacht, jij bent helemaal kapot.
Dit beangstigde mij zo zeer, dat ik dacht, nu is het genoeg, het is klaar! Ik laat dit niet toe, het is het niet waard. Er moet nu wat gaan gebeuren.
Toen heb ik besloten om een reis te gaan maken, in mijn eentje, helemaal naar Thailand en noemde het de ‘Reis naar het Geluk’. En daar ben ik mezelf tegengekomen en heb ik mezelf geaccepteerd en mezelf het geluk gegund. Het was het mooiste en dapperste dat ik ooit had durven doen. Ik wilde zo graag weten wie ik ben en wat ik echt nodig heb.
​
Terug naar Nederland had ik mij gelijk ingeschreven voor de opleiding Mental Coach. Ik wilde alles eruit halen en wist dat ik ook anderen hiermee zou gaan helpen. En sindsdien ben ik nog nooit zo gelukkig geweest. Ik heb het kwaad in mezelf overwonnen.